Panny Fleming zapraszają na herbatę. Dziedziczka z Blenheim. Geraldine Mockler.

Trochę zimno ostatnio, ale gmeram sobie w ziemi radośnie dalej, sadząc bratki i pelargonie na balkonie. Czytam wyłącznie lekkie historie i fachową literaturę ogrodniczą, do innych książek nie mam wiosną głowy:). "Dziedziczka z Blenheim" wpadła mi w oko już jakiś czas temu, podczas ostatniej wizyty w bibliotece znów się na nią natknęłam i tym razem zabrałam do domu. I znów nieświadomie trafiłam na opowieść z angielskim ogrodem w tle.
Delia, Katarzyna i Klaudia Fleming po śmierci rodziców zostają przygarnięte przez zamożną panią Latimer. Trzy siostry dorastają  w bogatej dzielnicy Londynu, w ogromnym domu swojej opiekunki. Wolny czas spędzają pośród londyńskiej elity, korzystając z przywilejów jakie przysługują ich opiekunce. Po tragicznej śmierci pani Latimer, sytuacja finansowa sióstr pogarsza się drastycznie. Okazuje się, że majątek zmarłej arystokratki z mocy prawa i bliższego pokrewieństwa przypadnie ich ubogiej, nieznanej kuzynce Elżbiecie Murray Errington. Siostry muszą wyprowadzić się do skromnej willi Fuksja na angielskiej prowincji, pozostawiając w Londynie przyjaciół i ulubione rozrywki. Winą za pogorszenie swojego losu siostry Fleming obarczają kuzynkę Elżbietę.
Betty Errington wykonuje zawód nauczycielki na pensji Blenheim, będącej własnością panien Dove. Życie Betty w podupadającej szkole Blenheim jest smutne i jednostajne, jej jedynym wsparciem jest służąca Anna i jamnik Bartłomiej. Główna bohaterka od codzienności ucieka w świat marzeń i książek.

Ze stolika w hallu wzięła przygotowany dla niej kawałeczek świeczki w białym lichtarzu. To była jej wieczorna dawka światła, zbyt cenna, aby ją zmarnować. Rozbierała się więc po ciemku, a gdy już okryła Bartłomieja kocem, wskakiwała do łóżka i zapalała świeczkę, ciesząc się na najbliższe pół godziny. W Blenheim nie można było narzekać na brak książek, chociaż nikt poza Betty ich nie czytał.

Elżbieta dotąd samotna na świecie pragnie dzielić majątek i londyński dom z kuzynkami, jednak jej propozycja spotyka się z odmową panien Fleming. Betty mimo wszystko próbuje zaskarbić sobie sympatię kuzynek, w tym celu podejmuje pracę w ogrodzie w Starym Dworze, nieopodal willi, w której mieszkają trzy siostry. Delia, Katarzyna i Klaudia nie mają pojęcia, że sympatyczna Betty z ogrodu to ich kuzynka, o której mają tak niepochlebną opinię.
"Dziedziczka z Blenheim" to krótka historia o mozolnym budowaniu przyjaźni z delikatną muzyką skrzypiec w tle. Książka  dla dzieci i młodzieży, pełna uroku i uspokajająca. Biblioteczna starowinka, którą musiał w końcu ktoś odkurzyć:).

Dziedziczka z Blenheim. ( Cousin Betty )

Geraldine Mockler

Nasza Księgarnia, Warszawa 1996, 182 str.

Cóż za diabelne trudności powstały na mej drodze dzięki mej głupocie. Emilka na falach życia. Lucy Maud Montgomery.

Dzisiaj będzie o Domkach Rozczarowanych i dorosłej Emilce:). Te dwa tematy łączą się ze sobą, a to za sprawą książki Lucy Maud Montgomery "Emilka na falach życia". Pamiętacie Dom Rozczarowany na wzgórzu, który tak przypadł do gustu Emilce już w pierwszym tomie jej przygód. Dom był zaniedbany i samotny, rodzinie która miała w nim zamieszkać, nie dane było w ogóle stać się rodziną. Od tamtego czasu Domek, rozczarowany takimi niesprawiedliwymi kolejami losu samotnie zmagał się z zimowym wichrem i letnimi burzami. W poście o wiośnie w ziemiańskim dworze pisałam już o moim uwielbieniu dla starych, opuszczonych domów, dla tych szlacheckich i tych najzwyczajniejszych na świecie. Lubię sobie wyobrażać jak wyglądało życie w takich starych, opuszczonych murach, zawsze marzyłam o pewnym jednopiętrowym domku, na moje niewprawne w tematach architektury oko była to willa z dwudziestolecia międzywojennego, chciałam w nim kiedyś zamieszkać, ale ostatnio z wielkim smutkiem zauważyłam, że w miejscu w którym się znajdował przy parku zdrojowym pozostała jedynie smętna górka gruzu, mój Rozczarowany Domek już nie istnieje.
Dom Rozczarowany z kart powieści Lucy Maud Montgomery miał dużo więcej szczęścia. Planując małżeństwo po dramatycznym upadku ze schodów i rekonwalescencji pod okiem wiernego przyjaciela Deana Priesta, Emilka dostaje od wyżej wymienionego z imienia i nazwiska przyszłego małżonka zachwycający prezent, klucze do Rozczarowanego Domu i obietnicę zamieszkania w nim po ślubie. Domek zyskuje w końcu wyposażenie, Emilka wiesza w pustych oknach firanki, Dean wypełnia dom pamiątkami z podróży, książkami. Ponieważ domem powinien rządzić jakiś kot, na fotelach Domu Rozczarowanego rozgościł się Pierwiosnek, kot Emilki.

- To jest ognisko domowe - rzekł Dean. - Jest ono milsze, niż kiedykolwiek było w moich marzeniach. Dobrze nam tu będzie, kiedy jesienią zawitamy i zasiądziemy tak, jak teraz z książkami i dziennikami. A czasami zaprosimy kogoś z przyjaciół i podzielimy się z nim naszą radością, naszym śmiechem i spokojem. Będziemy rozmyślali nad przeszłością i przyszłością, patrząc na grę płomieni.

Dorosła Emilka pisze i swoim pisaniem zarabia na życie, kupuje gaik Wysokiego Jana, o którego zachowanie walczyła jako dziecko, zwraca długi wujowi i ciotce, którzy wspierali ją finansowo podczas nauki. Pisanie pochłania ją równie mocno jak malarstwo Tadzia Kenta, stąd późniejsze wielkie nieporozumienie pomiędzy nimi. Srebrny Nów przestaje być schronieniem przed wszystkimi problemami Emilki, pod jego dach zakradają się smutki i samotność pierwszych dorosłych lat życia głównej bohaterki. Podobnie jak wcześniej tajemnica zniknięcia matki Ilzy, wyjaśnia się również wielka tajemnica pani Kent i jej zaborczej miłości do syna.
"Emilka na falach życia" podobała mi się bardziej niż tom drugi i szkolne przygody głównej bohaterki. Już podczas zimowej zamieci spędzonej w Rozczarowanym Domku z Tadziem, Perrym i Ilzą, zrozumiała Emilka, że właśnie przyjaciel z dzieciństwa zaczyna być jej droższy od innych kawalerów, których prawdziwy najazd przeżywa w trzeciej części Srebrny Nów. W tomie trzecim znajdziecie odpowiedź na pytanie dlaczego z Deanem, a nie z Tadziem wije sobie gniazdko Emilka, a związki uczuciowe pomiędzy czwórką przyjaciół ze szkolnej ławki, zostały zawarte w przypadkowych i nie odpowiadających porywom serca konfiguracjach:).

Emilka na falach życia.(znana również pod innymi tytułami: Emilka szuka szczęścia, Dorosłe życie Emilki, w oryginale: Emily's Quest, 1927)

Lucy Maud Montgomery

Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań, 222 str.
Emilka ze Srebrnego Nowiu.
Emilka dojrzewa. 

Czyń zawsze to, czego się boisz. Emilka dojrzewa. Lucy Maud Montgomery.

Nie da się ukryć, że ostatnio w moim koszyku z książkami do przeczytania znajduje się więcej powieści Lucy Maud Montgomery, aniżeli jakichkolwiek innych. Po każdej wizycie w bibliotece pojawiają się co najmniej dwie:). Czytając książki kanadyjskiej pisarki wspominam stare dobre czasy i mam przed oczami obrazy swojego dzieciństwa. Ten najtrwalszy to bagniste łąki otoczone wiekowymi wierzbami, polna droga, skarpa na której rosły jeżyny i mocny zapach siana w upalny dzień:). W książkach o Emilce odnalazłam krajobrazy mojego dzieciństwa opisane wprawnym piórem Lucy Maud Montgomery.
Poprzedni, pierwszy tom przygód Emilki zakończył się postanowieniem pisania dziennika przez główną bohaterkę, tom drugi jest więc po części wypełniony tymi zapiskami.

Będę pisać dziennik, który zostanie ogłoszony drukiem, gdy już mnie nie będzie na świecie.

Emilka dorasta, rozpoczyna naukę w Shrewsbury. Życie Emilki przyspiesza, a w zabawne, dziecinne jeszcze przygody coraz częściej wkrada się odrobina nostalgii związanej z dorastaniem, wzrasta tym samym dramatyzm przeżyć nastoletniej już głównej bohaterki. Wraz z początkiem nauki w szkole średniej, Emilka opuszcza Srebrny Nów. W Shrewsbury zmuszona jest zamieszkać z ciotką Ruth Dutton, niezbyt przychylną siostrzenicy, despotyczną starszą damą. Emilkę pochłania w tomie drugim nauka, życie towarzyskie i obowiązki narzucone jej przez ciotkę Ruth. Mimo, że coraz dojrzalsza, Emilka nadal z wielkim wdziękiem pakuje się w kolejne tarapaty, dostarczając mieszkańcom Shrewsbury tematów do plotek, a ciotce Ruth powodów do ciągłego narzekania. Emilka kontynuuje poszukiwania swojej gwiazdy, rozwija talent literacki, zapełniając zeszyty otrzymywane od kuzyna Jima nowelkami i zapiskami z dnia codziennego.

Było już zupełnie ciemno, gdy schodziłam z Krainy Wyżyn, byłabym najchętniej pobiegła pędem do domu, gdybym śmiała. Ogarniał mnie lęk, tak ponury wydał mi się nagle świat otaczający. Drzewa, moi starzy przyjaciele, stały się nagle obce i wrogie. Nie było już słychać, cudownych radosnych dźwięków, które jeszcze za dnia wywabiły mnie z domu na wzgórze. Zdawało mi się, że otoczyło mnie grono niewidzialnych upiorów, że słyszę szelest ich kroków, powiew ich szat...Drżałam. Gdy się znalazłam w obrębie domu ciotki Ruth, doznałam wrażenia, że uciekłam przed wielkim niebezpieczeństwem, że wydostałam się z krainy pogan i satyrów. Nie sądzę, aby lasy były chrześcijańskie o zmroku. Zawsze w nich coś żyje, co nie śmie się pokazywać słońcu, co knuje spiski z czarną nocą.

Rozwija się przyjaźń Emilki z dużo starszym Deanem Priestem, który w przerwach pomiędzy dalekimi podróżami jest częstym wakacyjnym gościem Srebrnego Nowiu. W szkole Emilka zyskuje liczne grono przyjaciół i rywalkę, zazdrosną Ewelinę. Drukowane są pierwsze utwory Emilii Byrd Starr, pierwsze honoraria nie są może imponujące, ale są dla bohaterki zapowiedzią przyszłych sukcesów. Trzy lata w Shrewsbury mijają bardzo szybko, Emilka z wielką radością i bagażem nowych doświadczeń powraca do Srebrnego Nowiu, tajemniczego ogrodu kuzyna i krajobrazów pośród których spędziła szczęśliwe dzieciństwo.
Czar książek Lucy Maud Montgomery trwa tej wiosny nieprzerwanie:), nie mam póki co ochoty na współczesną czy poważną literaturę, spodobało mi się w świecie bajek:). Pozdrawiam wiosennie ze słonecznego Krakowa:).

Emilka dojrzewa. (znana w Polsce również pod nieco innym tytułem: Emilka szuka swojej gwiazdy.), w oryginale: Emily Climbs. wydana w 1925 r.
Lucy Maud Montgomery
Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań, 287 str.
Emilka ze Srebrnego Nowiu.

Wiosna w ziemiańskim dworze.

Zastanawialiście się czasami jak wyglądało życie w miejscach, które obecnie często przypominają tylko cień siebie sprzed lat, życie w starych domach, dworkach, których nędzne resztki czasami mijamy, wielokrotnie nie zwracając na nie szczególnej uwagi. W pobliżu mojego domu znajduje się kilka takich starych dworków, pałacyków, o które teraz nikt nie dba wcale, albo tylko dogląda je, od czasu do czasu i wzmacnia na tyle, żeby się nie zawaliły ostatecznie, licząc, że może kolejne pokolenia będą w stanie je wyremontować i podnieść z upadku. Dworek mi najbliższy pełnił przez długie lata zaszczytną funkcję szkoły, państwo nie odwdzięczyło mu się jednak za trud wychowywania młodych pokoleń. Kiedy zmarniał, po prostu go zamknięto. Na drzwiach i bramie wiszą zardzewiałe kłódki, nikt już nie ma do niego dostępu, nikt o niego nie dba. Lubię spacerować w pobliżu nocami, bo tylko jej ciemności ukrywają zniszczenia i ukazują dwór w chwale minionych stuleci. W księżycowe noce okna opromienione przyjaznym blaskiem księżyca wydają się tętnić wewnętrznym życiem. Stare domostwo wydaje się wspominać minione piękne czasy, przyjęcia, dni świąteczne i ludzi, którzy kiedyś tu mieszkali, a o których przypomina tylko okazały nagrobek na wiejskim cmentarzyku z mocno już zatartymi imionami i nazwiskami mieszkańców starego dworku, prawie od stulecia spoczywających pod kamienną płytą. Wydawało mi się, że nigdy nie dowiem się, jaki smak i zapach miało życie w ziemiańskim dworze, nie usłyszę niczego nowego i odkrywczego o jego arystokratycznych domownikach, poza strzępami historii, które słyszałam od mieszkańców okolicy. Chcę wam dzisiaj opowiedzieć o książce, która trochę ożywiła przynajmniej dla mnie stary dworek, zapełniła go przedmiotami codziennego użytku, zapełniła każdy dzień jego mieszkańców czynnościami jakie im dzień wiele dziesiątek lat temu wypełniały, pokazała smak potraw jakie pojawiały się na stole, gości którzy dwór odwiedzali, system wychowania i kształcenia młodych paniątek, dziecinne i młodzieżowe rozrywki, zabawki, książki, zapach powietrza na przednówku, zwierzęta, które były towarzyszami mieszkańców dworu, ciężkie prace jakie wykonywano w polu, cześć jaką oddawano ziemi i świąteczne dni wytchnienia. "W ziemiańskim dworze" autorstwa Mai Łozińskiej to książka podzielona według czterech pór roku, kupiłam ją zimą i to właśnie zimowy i wiosenny rozdział mam już za sobą. Będę ją na pewno przeglądać z każdą zmianą pory roku, podobnie jak książki Marii Kownackiej "Razem ze słonkiem", ale o nich napiszę kiedy indziej, towarzyszą mi już tak długo, że zasługują na osobnego posta:).
Wiosna w ziemiańskim dworze była czasem wytężonej pracy, po zimie porządkowany był dwór, zdejmowano grube okna ocieplające wnętrze zimową nocą, bielono ściany, podłogi, malowano drzwi i okna. Kiedy odmarzała ziemia rozpoczynał się czas siewu, prace polowe ruszały pełną parą, im wcześniej pracujący we dworze chłopi rozpoczynali pracę tym obfitsze plony zbierano latem i jesienią.

Wysoko na niebo wzbiły się skowronki i wołały na alarm do roboty. Z dworów i wsi jak z mrowisk wyległa szara rzesza pracowników, rozeszła się po polach, zahuczała gwarem, zatętniała ziemia ruchem.*

Wiosna była również czasem w którym ruszały końskie jarmarki, bogaci właściciele ziemscy kupowali konie szlachetnego pochodzenia i budowy, dla siebie, starszych dzieci, konno jeździli wszyscy ziemianie na polowaniach, w wolnym czasie, końskie zaprzęgi woziły sąsiadów i rodziny w odwiedziny. Mieszkańcy dworu kochali konie, stąd popularność jarmarków, ten wielkopolski odbywa się przecież do dzisiaj. Roztopy wiosenne utrudniały, a w zasadzie uniemożliwiały pracę i podróżowanie, wozy grzęzły w błocie, zima paradoksalnie była więc czasem większej aktywności towarzyskiej, konie i woźnice lepiej radzili sobie z jazdą po zamarzniętych powierzchniach i śnieżnych zaspach. Wielki Post traktowano bardzo poważnie i dosłownie, w piątki, a czasem również w środy i soboty powstrzymywali się mieszkańcy dworów od ucztowania, czasem skromny posiłek jedzono dopiero po zapadnięciu zmroku. Chłopi z początkiem wiosny, nawet gdyby nie nakazy religii zmuszeni byli pościć, zimowe zapasy kończyły się wraz z nadejściem pierwszych wiosennych dni. Szybko jednak nadchodziła Wielkanoc i można było nadrobić czasy postu, dworskie kuchnie zatrudniały najlepszych kucharzy, na długo przed świętami pieczono mazurki i przyrządzano mięsa i ryby na dworski stół, w Wielką Niedzielę wszystkie wozy czym prędzej udawały się do domów i rozpoczynano wielkie ucztowanie. Mnóstwo historii, wspomnień, urywków z ziemiańskiej prasy, porad, których udzielały pisma gospodyniom i gospodarzom dworów, zebrała w swojej książce Maja Łozińska. Jak wyglądała wiosna w kuchni ziemiańskiego dworu, jak spędzano czas wolny, jak świętowano Wielkanoc od Wielkiej Soboty począwszy, z iście kronikarską dokładnością opisuje autorka czasy naszych dziadków  i pradziadków. Czego mi brakowało sama sobie dośpiewałam:), ale cieszę się bardzo, że trafiłam na tę książkę, która opowiada o przeszłości, którą tak uwielbiam poznawać. Żegnam się zatem utworami: "Stary dwór" i "Dworek" i życzę, żeby Wam również się dworek przyśnił:), no i pięknej wiosny Wam i sobie życzę:).

Dworek. Leopold Staff

Niech mi się przyśni dworek skryty w białych sadach, Z drewnianym gankiem w młodych, gęstych winogradach; W nim staroświecka izba tak spełzła i zbladła, Że siebie nie poznaje już w głębiach zwierciadła; Sprzęty w czystych pokrowców obleczone biele, Bezczynne i poważne jak ludzie w niedzielę; U progu pies patrzący z rozumnym spokojem, Choć łagodny jak dziecko, nazwany Rozbojem... Gdy wyjdę wczesnym rankiem, niech mnie w ganku czeka Na białym stole dobry, miły list z daleka I dal wśród drzew, owianych słonecznym opyłem, Niech mi się wyda krajem, gdzie nigdy nie byłem, By mi było w tym miejscu, nie znanym nikomu, Przedziwnie jak w obczyźnie i słodko jak w domu.

 Stary dwór. Jerzy Harasimowicz

Noc księżyc na podłodze leży
niby świecący pancerz
i od pancerza w duszy jasno

Panowie szlachta
śpią na wieki
patrzą z portretów
jak z karety

Szablą inicjały piszą
świst krzyż w powietrzu
i powietrze krwawi

I w korytarzu zjawa
zajazd

Nie to krzyk sowy
tam na strychu
Coś uleciało
jak ptak

I ty
w mych ramionach

I włosy twe
Śpią
tak cicho

W ziemiańskim dworze

Maja Łozińska

Wydawnictwo Naukowe PWN, 359 str.

*s.113 W ziemiańskim dworze M.Łozińska, cytat z "Dewajtis" Marii Radziewiczówny

Szczęśliwe kraje, podobnie jak szczęśliwe kobiety, nie mają historii. Emilka ze Srebrnego Nowiu. Lucy Maud Montgomery.

Książki o Emilce czytałam po raz pierwszy dawno temu przy starym sosnowym biurku przy świetle starej, szkolnej lampki. Byłam uczennicą szkoły podstawowej i stałym bywalcem szkolnej biblioteki, książki o Emilce wybierałam jedną po drugiej, z półki przeznaczonej na książki Lucy Maud Montgomery. Miałam wtedy ten sam nawyk, który towarzyszy mi również w dorosłym życiu, jak mi się coś spodobało to czytałam wszystko po kolei, temat dopóki nie wyczerpany nie mógł mnie znudzić, dopiero po zamknięciu ostatniej strony, ostatniej dostępnej dla mnie książki danego autora przenosiłam swoje zainteresowanie na innego autora, inną serię książek:). Chyba przez to czytanie wszystkiego na raz, niewiele pamiętałam z przygód Emilki i bardzo mnie to cieszy, bo odkrywam tą bohaterkę na nowo i z coraz większym zachwytem:).

Emilia Byrd Starr jest mieszkanką Boru Majowego, małego domku ukrytego w wąwozie przed wścibskimi oczami sąsiadów, do jego progów prowadzi zarośnięta krzewami ścieżka. Domek wydaje się miejscem samotnym przez swoje oddalenie od innych zabudowań, ale jego mieszkańcy mają na ten temat zupełnie odmienne od autorki tego posta zdanie. Czują się doskonale w swoim ludzko-kocim towarzystwie: Emilii, jej ojca Douglasa, Kici i Nieznośnika. 

Kto widziałby Emilkę sunącą przez nagie pole, nie zazdrościłby jej. Była drobna, blada, biednie odziana: chwilami drżała z zimna w swym lekkim żakieciku; a jednak niejedna królowa oddałaby chętnie koronę za jej wizje, za jej cudne marzenia.

Zazwyczaj jeśli komuś jest za dobrze na świecie, a już tym bardziej w świecie powieści, musi nastąpić nagła odmiana losu. Los Emilii odmienia śmierć ojca. To właśnie w dniu jego odejścia poznaje dziewczynka zamożnych krewnych swojej matki, rodzinę Murrayów. Właśnie oni postanowili podjąć się opieki nad osieroconą Emilką i w drodze losowania wybrano Srebrny Nów, rządzony żelazną ręką ciotki Elżbiety, na nowe schronienie dla dziecka. Srebrny Nów ma również dużo przyjaźniej nastawionych do Emilki mieszkańców, kuzyn Jimmy i ciotka Laura od pierwszych chwil pokochali dziewczynkę. W otoczeniu pięknego ogrodu pielęgnowanego przez kuzyna-poetę, altanki ogrodowej, cmentarza rodzinnego na pastwisku i tysięcy historii o przodkach rodziny Murrayów zaczyna Emilka zapominać o poprzednim miejscu zamieszkania i przyzwyczajać się do swojego nowego życia. Wszystkie swoje przeżycia ze Srebrnego Nowiu umieszcza Emilka w listach pisanych na strychu do ojca i ukrywanych przed ciotką Elżbietą w starej otomanie. Srebrny Nów to stary dom z tradycjami, staroświecki, oświetlany wyłącznie świecami i wypełniony starymi meblami pamiętającymi wszystkie pokolenia Murrayów również mamę Emilki - Julkę.

W kuchni płonęły świece, migocące pod wpływem sierpniowego wietrzyku, wdzierającego się chwilami przez otwarte okna.

Emilia rozpoczyna naukę w szkole, zawiera pierwszą przyjaźń, która kończy się wielkim rozczarowaniem. Druga przyjaźń z Ilzą zostaje zawarta już na całe życie. Tadzio Kent i pracujący w Srebrnym Nowiu Perry dołączają po jakimś czasie do dziewczynek i tworzą zgrany i bardzo uzdolniony przyjacielski kwartet, wspólnie rysując, pisząc poezję  i opowiadając sobie różne historie. Emilka ma niezwykle silny charakter Murrayów, stąd nieustanne słowne potyczki z ciotką Elżbietą i kłótnie z Ilzą i cała masa przygód i nieporozumień, które zapełniają lata wczesnego dzieciństwa dziewczynki.

Mam nadzieję, że ja będę miała historię mego życia - zawołała Emilka. - Pragnę mieć niezwykłe przygody.
- Wszyscy tego pragniemy, biedni głupcy! Czy wiesz, co się składa na historię życia? Ból i wstyd, i bunt, i przelew krwi, i złamane serce. Gwiazdeczko, zadaj sobie pytanie, ile serc krwawiło i pękło z bólu, zanim złożyły się na fascynujące karty dziejowe, które pochłaniają dziś twoją uwagę. Opowiadałem ci o Leonidasie i Spartanach. Oni mieli matki, siostry, narzeczone. Gdyby mogli stoczyć bezkrwawą walkę słowną, byłoby to stokroć lepiej, lecz mniej dramatycznie.

Dużo w Emilce samej autorki, Lucy Maud Montgomery nadała swojej bohaterce sporo własnych cech: upór, doświadczenie sieroctwa i wychowanie u surowych krewnych, bogactwo jej życia wewnętrznego i przyjaźni, jakie sama zwierała w Cavendish. Mała Maud z pamiętników czytanych przeze mnie niedawno, uśmiecha się z kart powieści o wymyślonej Emilce, a wielkie marzenie o pisaniu łączące obydwie dziewczynki tylko potwierdza to podobieństwo:).

Emilka ze Srebrnego Nowiu.
Lucy Maud Montgomery
Krajowa Agencja Wydawnicza
Poznań, 334 str.

Śniło mi się tej nocy, że znowu byłam w Manderley. Rebeka. Daphne du Maurier.

Zdarza się, że po przeczytaniu książki jakiś jej fragment pozostaje ze mną na dłużej: czasem w głowie, czasem na papierze...a czasem w ogrodzie:). "Rebeka" nie poruszyła może jakichś ważnych dla mnie tematów, życie arystokratów  w pierwszych dekadach XX wieku było na pewno intrygujące, ale mnie od wystawnych balów bardziej zachwyciły opisy ogrodów Manderley, do tego stopnia, że kupiłam małą sadzonkę rododendronu z krwistoczerwonymi kwiatami:).

Manderley to chyba jedna z najlepiej znanych literackich rezydencji. Daphne du Maurier umieściła posiadłość na wybrzeżu Kornwalii i otoczyła ją gęstym lasem, który po wielu latach pochłonął Manderley z jego okazałymi ogrodami, krętymi alejami, domkiem dozorcy i tajemniczym domkiem nad morzem. Powieść "Rebeka", której bohaterowie są mieszkańcami Manderley, od jakiegoś czasu znajdowała się na mojej liście książek do przeczytania, od wielu tygodni nie mogłam się jednak zdecydować na przyniesienie jej do domu z biblioteki. Fabułę powieści znałam, a przynajmniej tak mi się wydawało, bardzo dokładnie z filmowych adaptacji, nie spieszyłam się zatem z lekturą samej książki. Powieść bardzo mnie zaskoczyła, spodziewałam się nudnawego, staroświeckiego horroru z posiadłością Manderley w roli głównej i prześladującym to miejsce duchem kobiety, upiorem pani de Winter, a przeczytałam wciągającą, psychologiczną powieść grozy z elementami powieści sensacyjnej i wątkami kryminalnymi.

Maxim de Winter, czterdziestoletni arystokrata, właściciel Manderley, po śmierci żony Rebeki, wyjeżdża do Monte Carlo. W hotelu poznaje damę do towarzystwa hałaśliwej Amerykanki, pani van Hooper. Młodą, niedoświadczoną dziewczynę wybiera sobie na towarzyszkę życia, przy której chce zapomnieć o Rebece. Po tygodniach spędzonych w podróży poślubnej państwo de Winter przybywają do Manderley. Mąż powrócił, aby stawić czoło swojej przeszłości, młoda żona pragnie dowiedzieć się czegoś więcej na temat swojej poprzedniczki - Rebeki i zająć należne jej miejsce pani domu. Brak doświadczenia, naiwność i nieśmiałość młodziutkiej pani de Winter utrudnia jej odnalezienie się w nowym miejscu, służba i sąsiedzi zdają się ją lekceważyć i porównywać z poprzedniczką. Maxim, który po powrocie do domu oddziela się od młodej żony szczelną zasłoną milczenia nie ułatwia jej życia, podobnie jak ochmistrzyni posiadłości - pani Danvers, bezgranicznie oddana swojej zmarłej wychowance Rebece. Rozedrganie, kompleksy i nieudolność młodziutkiej pani de Winter stają się momentami męczące również dla czytelnika. Choć jesteśmy zagorzałymi kibicami bezimiennej narratorki, trudno nie przyznać, że choć Rebeka spoczywa od roku w zimnej kościelnej krypcie zdaje się mieć mimo wszystko dużo żywsze usposobienie od swojej następczyni i chociaż martwa, jest najbardziej dominującą bohaterką tej książki.

- Czy pani myśli, że ona nas widzi teraz, jak rozmawiamy ze sobą? - spytała powoli. - Czy pani sądzi, że umarli wracają i przyglądają się żywym? 

Daphne du Maurier posiadała niezwykły talent do stopniowania napięcia. Powieść płynie spokojnie, urozmaicana kolejnymi sąsiedzkimi wizytami, niezręcznościami pani de Winter, ale nad głowami bohaterów wisi jakieś przekleństwo, tajemnica, które powoli ujawniane, zagęszczają atmosferę książki i prowadzą do zaskakującego finału.

Obowiązkowa pozycja do przeczytania dla każdego mola książkowego, niesamowicie klimatyczna, nastrojowa i wbijająca w fotel:).

Rebeka (Rebecca, 1938)
Daphne du Maurier
Wydawnictwo Iskry
Warszawa 1991, 359 str.

Urok kobiety. Kilmeny z sadu. Lucy Maud Montgomery.

Książkom z wyrazami ogród lub sad w tytule nie potrafię się oprzeć. Szczególnie teraz, kiedy wiosna  nieśmiało zagląda przez okno jasnymi promieniami słonecznymi, a wiatr niesie zapowiedź coraz cieplejszych dni. Zapowiedź rychłej inauguracji nowego sezonu ogrodowo - balkonowego:). Z  filiżanką zielonej herbaty, bo marcowe noce do najcieplejszych nie należą, zasiadłam więc do lektury "Kilmeny z sadu".

Eric Marshall otrzymuje upragniony dyplom ukończenia wydziału humanistycznego college'u w Queenslea. Przed przejęciem rodzinnego interesu i poruszony gorącą prośbą o zastępstwo przyjaciela z czasów studenckich postanawia jeszcze przed rozpoczęciem kariery biznesmena spróbować swoich sił jako nauczyciel w Lindsay na Wyspie Księcia Edwarda. Wyjazd na wyspę robi spore zamieszanie w jego życiowych planach, a to za sprawą pewnej młodej damy poznanej podczas wieczornego spaceru po okolicy. Kilmeny Gordon jest niemą córką pięknej kobiety - Margaret, której uroda przyniosła w życiu niewiele dobrego. Związek z ojcem dziewczyny, który przekonany, że jest wdowcem pojął za żonę Margaret Gordon, zakończył się skandalem, kiedy pierwsza żona wkroczyła w swej jak najbardziej ziemskiej powłoce w progi domu Gordonów. Margaret nie potrafiąc znieść hańby jaką okrył ją mąż, ukryła siebie i swoje dziecko w domu przed wścibskimi sąsiadami. Słuch o Kilmeny zaginął, żaden z mieszkańców Lindsay nie widział dziewczyny od tamtych trudnych dla rodziny Gordonów dni. Przyjazd nowego nauczyciela odmienia los osiemnastoletniej Kilmeny. Para spotyka się w starym sadzie, gdzie ciemnowłosa i obdarzona niezwykłą urodą dziewczyna gra na skrzypcach. Na drodze Erica i Kilmeny do szczęścia stoi wiele przeszkód, zazdrosny wychowanek Gordonów oraz kalectwo dziewczyny.

Powieść "Kilmeny z sadu" jest rozbudowanym opowiadaniem, klimatem przypominającym te, ze zbiorku "Panna młoda czeka". Powieść nie zachwyciła mnie może tak jak "Miłość Pat", czy "Błękitny zamek", ale jak wszystkie książki Lucy Maud Montgomery ma swój delikatny urok. Ten urok objawia się w każdym opisie starego sadu, jego jodłowego płotu, różanych alejek i starej ławki na której pod opiekuńczymi gałęziami bzu po raz pierwszy ujrzał główny bohater piękną nieznajomą.

Kilmeny z sadu. (Kilmeny of the Orchard, 1910)
Lucy Maud Montgomery
Wydawnictwo Novus Orbis
Gdańsk 1994, 139 str.